ψυχιατρικη νομοθεσια- ενα πρωτοπορειακο αρθρο της εφης σκληρη

Στο δεύτερο τεύχος των Τετραδίων Ψυχιατρικής ( Αύγουστος 1984»  δημοσιεύτηκε ένα άρθρο  της Έφης Σκλήρη ,που αποτελεί επίσης σταθμό στην ιστορία των αγώνων του Ιατρικού Σώματος  στο « Δαφνί» για να καταργηθεί η χουντική Νομοθεσία για τους ψυχικά πάσχοντες αλλά και για να βελτιωθεί  η απάνθρωπη μεταχείριση  που τους επιφύλασσε η ακούσια εμπλοκή   τους με τους διάφορους (συγγενείς , εισαγγελείς και δικαστές και ψυχιάτρους αλλά μερικές φορές και άλλους άσχετους) που νόμιζαν ότι είχαν και πάντως ασκούσαν το δικαίωμα να διαφεντεύουν τη ζωή και τη μοίρα τους. Η αξέχαστη Έφη Σκλήρη επί πολλά χρόνια πρωτοστάτησε σ’ αυτό τον αγώνα  και είμαι βέβαιος ότι άλλη ,πολύ καλλίτερη , θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων , αν αιφνίδια  δεν τον  εγκατέλειπε τόσο  νωρίς  ,χτυπημένη από άδικο θάνατο.

Το άρθρο με τίτλο : Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ SCHREBER: ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΔΙKΑΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ»  ιστορεί  τον αγώνα ενός ψυχικά πάσχοντα  να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του   και να αρθεί η απόφαση δικαστικής απαγόρευσης που του είχε  επιβληθεί. Πρόκειται για  τον Daniel Paul Schreber  συγγραφέα  ενός πολύ σημαντικού βιβλίου στην ιστορία της Ψυχιατρικής  με τίτλο « Αξιομνημόνευτες σημειώσεις ενός νευροπαθούς»  που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1903 και που είναι,  όπως σημειώνει η Έφη Σκλήρη ,   ένα αυτοβιογραφικό έργο, «…η ακριβής και ειλικρινής καταγραφή των  παραληρητικών  του βιωμάτων  στη  δεύτερη ώση της αρρώστιας του ,που προσφέρει την άλλη δυνατότητα γνωριμίας με την ψύχωση, πιο άμεσα από οποιοδήποτε άλλο λογοτεχνικό ή καλλιτεχνικό έργο ψυχοπαθούς.
 Στο σπουδαίο αυτό έργο   του Schreber  αναφέρθηκαν ( μας πληροφορεί η Έφη), μετά το θάνατό του  σε Ψυχιατρείο,  ο Freud (1911), ο Bleuler  ( 1912), o Lacan(1955 , 1956) και άλλοι.

Στο άρθρο της  η Έφη περιγράφει  με γλαφυρό τρόπο και αξιοθαύμαστες κριτικές επισημάνσεις  τις  από τότε υφιστάμενες και μέχρι σήμερα συνεχιζόμενες διενέξεις και διαφορές απόψεων και πρακτικών  δικαστών και ψυχιάτρων ( αλλά επίσης  των νομικών και των ψυχιάτρων μεταξύ τους)  και τον  αγώνα του  επιφανούς αυτού προσώπου  ( που είχε μάλιστα διατελέσει  και Πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου της Δρέσδης)  να αρθεί η δικαστική απαγόρευση  που του είχε επιβληθεί  και διατηρηθεί  για αρκετά  χρόνια. Την απαγόρευση  φαίνεται να είχαν κινήσει  οι εν συνεχεία επίτροποί του προκειμένου να διαχειριστούν οι ίδιοι την αξιόλογη περιουσία του  , αλλά κυρίως  για να πετύχουν την απαγόρευση έκδοσης   αυτού του βιβλίου. Ο Schreber  πέτυχε τελικά να αρθεί η δικαστική απαγόρευση που του είχε επιβληθεί. Είναι μάλιστα εκπληκτικό ,όπως σημειώνει η Έφη , το γεγονός ότι το Δικαστήριο προκειμένου να αποφασίσει την άρση της απαγόρευσης  επικαλείται τα ίδια επιχειρήματα που είχε καταγράψει στη προσφυγή του ο Schreber.

Αυτούσιο το άρθρο  αναρτώ πιο κάτω για όποιον ενδιαφέρεται. Με βαθύ σεβασμό στη μνήμη της και το έργο της σύντομης ζωής της 

Τολμώ να συστήσω πάντως να το μελετήσουν  οι αρμόδιοι ,εάν αποφασίσουν κάποτε να ασχοληθούν και με τις περί  δικαστικής συμπαράστασης  διατάξεις  του Αστικού Κώδικα  , όπως εδώ και μερικά χρόνια το έχω ζητήσει.