Ψυχιατρική Νομοθεσία. Η προσωπική μαρτυρία μιας «άρρωστης»
Συνεχίζοντας την
καταγραφή των περί την ψυχιατρική νομοθεσία δεινών , αναρτώ σήμερα στο
ιστολόγιό μου, αυτούσια την μαρτυρία
μιας «άρρωστης». Πρόκειται για την Κυρία
«Ε» , μια καλλιεργημένη γυναίκα που νοσηλεύτηκε στο «Δαφνί» τη δεκαετία
του 1980, αφού προηγουμένως είχε
νοσηλευτεί για 16 μέρες σε μια ιδιωτική κλινική στην Αθήνα ,από όπου και
δραπέτευσε και πήγε στο σπίτι της σε μια επαρχιακή πόλη . Συνελήφθη όμως ξανά και οδηγήθηκε
στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας , από όπου, μετά από λίγες μέρες , μεταφέρθηκε στο «Δαφνί».
Το κείμενο που αναρτώ
είναι πιστή απομαγνητοφώνηση μιας
συζήτησης μαζί της, όπου η Κυρία «Ε» διηγείται μια ανατριχιαστική ιστορία
φρίκης και τρόμου που θα μπορούσε να είναι γραμμένη από τον Κάφκα ή τον Πόε.
Όποιος διαβάσει το κείμενο αυτό θα πιθανολογήσει ενδεχομένως
ευλόγως την επιρροή ψυχικής διαταραχής
σε κάποια σημεία της αφήγησής της. Κάποιοι μάλιστα ίσως σπεύσουν να το βεβαιώσουν . Δεν
έχει όμως μεγάλη σημασία αν
συνέβησαν πράγματι ή συνέβησαν
όπως τα περιγράφει. Μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η ισχύουσα τότε ψυχιατρική
νομοθεσία ( που οι ασυλιακοί στο Δαφνί προσπαθούσαμε να ανατρέψουμε) , αλλά και
το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε στο
ευρύτερο κοινωνικό αλλά και το
ειδικότερο ιατρικό και δικαστικό περιβάλλον επέτρεπαν και διευκόλυναν να συμβούν ν αυτά που περιγράφει η Κυρία «Ε». Ακόμα δε και αν κάποιος θεωρήσει ότι οι
ζοφερές περιγραφές της είναι αποκλειστικό αποκύημα ψυχικής διαταραχής , δύσκολα
θα μπορούσε να αρνηθεί τη βαριά ψυχοτραυματική επίδραση των γεγονότων
όπως τα βίωσε εκείνη, ούτε να αγνοήσει
τις καίριες επισημάνσεις και την κριτική
της για το σύστημα παροχής ψυχιατρικών υπηρεσιών στη χώρα μας
τότε ( αλλά φοβάμαι σε σημαντικό βαθμό ακόμη και σήμερα)..
Αντιγράφω κάποια
χαρακτηριστικά αποσπάσματα: από την
αφήγησή της « …Και λέω ας πούμε ότι έγινε μια παρεξήγηση και ότι το υπερβολικό ενδιαφέρον του οποίου
τη φύση και την έκταση δεν μπορώ να
αντιληφθώ αυτή τη στιγμή με οδηγεί στο να πάω σε ένα νοσοκομείο. Πιθανό να
είμαι άρρωστη και να μη το αντιλαμβάνομαι. …Μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο και
είπα θα κάνουμε μια διαδρομή πεντάλεπτη ,δεκάλεπτη το πολύ ενός τετάρτου. Όλες
οι διαδρομές σ’ αυτή την επαρχιακή πόλη δεν ήταν παραπάνω από 5-10 λεπτά..
… Το ταξίδι αυτό φαινόταν ατέρμονο.
Βρισκόμουν με μια ξερή κουβέρτα σ’ ένα σιδερένιο κρεβάτι, δεν μπορούσα να κινηθώ γιατί με είχανε δέσει, ναι με
είχανε δέσει, άλλο αυτό που με τρόμαζε, … αρχίζω να βλέπω , παρά το βύθος που
είχα πέσει ότι η διαδρομή ήταν ατέρμονη
εκεί που ζαλιζόμουν και ξαναξύπναγα, έβλεπα ότι πηγαίνω και πηγαίνω και τελειωμό δεν έχει κι’ άρχισα να σκέπτομαι γιατί με πάνε μακριά
από το παιδί μου και που θα κοιμηθεί το παιδί μου και που είναι το παιδί μου.
Κανένας δεν με είχε ενημερώσει που είναι
το παιδί μου, ούτε που κατέληξε το παιδί μου
ούτε που πάνε εμένα. … Θα πέρασαν
7-8 ώρες ταξίδι … βρισκόμαστε σε πολύ μεγάλη πόλη- το κατάλαβα από την πολλή
βοή των αυτοκινήτων και πάμε σ’ ένα προάστιο αυτής της πόλης. …. …Κατάλαβα
ότι βρισκόμουνα στην Αθήνα , είχα φύγει σε απόσταση 500 χλμ από το παιδί μου με
ένα πραξικοπηματικό τρόπο κι είχα
εισαχθεί σε μια ψυχιατρική κλινική χωρίς
να το θέλω ,χωρίς να είμαι εις γνώση και
χωρίς να το καταλάβω αυτό το πράγμα …»
«… Μου κτυπούσαν φιλικά την πλάτη σαν να είμαι τρελή , μου
έλεγαν να μην ανησυχείς , όλα θα περάσουνε , δεν είναι τίποτα , κάτσε ήσυχα, να
είσαι καλό κορίτσι σ’ αυτό το στυλ ας πούμε και στη συνέχεια όσο πήγαινε αυτή η μεταχείριση τόσο εγώ
εξεγειρόμουν και όταν έβλεπαν ότι εγώ δεν απαντούσα κατά τη λογική που θα
θέλανε , γινόντανε σκληροί….»
«… Σαν να ήμουν ένα μηχάνημα το οποίο δεν ξέρουμε πως
λειτουργεί και σαν να ήταν αυτοί μηχανικοί
που δεν ξέρουν από μηχανές και
προσπαθούσαν βροντώντας το ,χτυπώντας το , και προσπαθώντας να ανοίξουν το
καπάκι να δουν τι έκρυβε μέσα….».
«…. Έπρεπε να καταλάβουνε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα , ότι
ο άνθρωπος αυτός διαμαρτύρεται , για να διαμαρτύρεται μπορεί να είναι τρελός
και να κατέληξε εκεί από κάποιο νόσημα , αλλά μπορεί να υπάρχει και κάποιο
λάθος.
«…Ο ψυχοπαθής είναι
σε ένα γκέτο. Από τη στιγμή που ορίζεται σαν τέτοιος και πάρει αυτή την ετικέτα παύει να ανήκει
στην κοινωνία . Είναι άτομο μειωμένης ευθύνης το οποίο μπορούν σαν πακέτο να το
κάνουν ό,τι θέλουν , το οποίο μπορεί να δέχεται οιαδήποτε μεταχείριση…» «…Είναι
πια ένα πράγμα ο ασθενής, είναι ένα ρομπότ, μια κούκλα που του επιβάλλουν ένα δικό τους ωρολόγιο πρόγραμμα , του
επιβάλλουν φαγητό, του επιβάλλουν τον
ύπνο, τη νοσηλεία και αν αυτός δεν συμμορφώνεται με τις οδηγίες τους θα πρέπει
να δοθεί…» «…δηλαδή είδα ότι ο ασθενής χρειάζεται τη δόση του πια, γιατί όταν
δεν τη παίρνει όχι ότι θα γίνει τίποτα, απλώς δεν θα ξέφευγε τίποτα από τη ρότα
του παλιοϊδρύματος για να μιλήσω χυδαία . Λοιπόν για να μη βγαίνουν από τα
χουζούρια τους, για να μην αναγκάζονται να παρακολουθούν τους ασθενείς…»
«… Λοιπόν η κατάσταση που ερχόμουνα με τα φάρμακα ήταν μια
λαπαδοειδής κατάσταση όπου το μόνο που
ήθελα ήταν να κοιμάμαι ή να κάθομαι στο
κρεβάτι και το πολύ να διαβάζω αν και
δεν είχα όρεξη, αλλά να είμαι σαν έτσι ναρκωμένη, σαν αποβλακωμένη. Όταν
ερχόμουν σε αυτή τη κατάσταση είδα ότι δεν μπορούσα να αντιδράσω σε σκέψεις
ενεργητικές όπως να σκεφθώ να αποδράσω ή να σκεφθώ πάνω στην κατάστασή μου ….»
Παραθέτω τέλος αυτούσια την απάντηση της Κυρίας «Ε» στο ερώτημα: «Εσύ υποθέτεις ότι αυτή η εικόνα
που έχουν οι άρρωστοι στις κλινικές είναι συνέπεια και των φαρμάκων που
παίρνουν;
Ε: Εγώ το πιστεύω ακράδαντα αυτό το πράγμα. Εγώ πιστεύω δηλ.
ότι ο άνθρωπος ο οποίος εθίζεται πλέον σε ένα ωρολόγιο πρόγραμμα δεν έχει
κανένα ερέθισμα. Πιθανόν τα φάρμακα να μην ήσαν
τόσο βλαβερά αν υπήρχε κι’ άλλη ποικιλία ερεθισμάτων . Αλλά από τη μια
μεριά τα φάρμακα τα οποία ναρκώνουν και
από την άλλη μεριά η ανυπαρξία ερεθισμάτων, το μαμά κακά και νάνι που γίνεται
εκεί μέσα το να είμαστε βολεμένοι,
ήσυχοι γιατί το παν είναι η ησυχία να γίνει ο άλλος φυτό ,δηλ. με λίγα λόγια ,
όντας φυτό ο άλλος δεν έχει προσωπικές ορέξεις ,δεν έχει βουλήσεις ,δεν έχει
τίποτα. Είναι σήκω σήκω, κάτσε κάτσε. Έτσι
δεν διαταράσσει τα κακώς ή τα καλώς κείμενα, και έτσι γίνεται αυτή η
επιχείρηση. Αυτή είναι η γνώμη μου και φτύνω σ’ αυτή την επιχείρηση με όλη μου
την ψυχή.».
Τολμώ να συστήσω στην πολυμελή Μόνιμη Επιτροπή για την
παρακολούθηση του πολυσέλιδου επί χάρτου
Σχεδιασμού για την Ψυχική Υγεία όπως και
στην Ομάδα Εργασίας για την « Επικαιροποίηση του Νόμου 2071/92 να μελετήσουν αυτή τη μαρτυρία . Ας τη
θεωρήσουν δε ως εκπροσώπηση των ασθενών
στις αντίστοιχες Επιτροπές που
κακώς κατά τη γνώμη μου ξεχάστηκαν
Ιδού αυτούσιο το κείμενο
ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ:
Facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ