Την 31η- 3-1989 το Δ.Σ. του Ψ.Ν.Α με Πρόεδρο την Κατερίνα Αποστόλου πήρε την με αριθμό 13 Απόφαση αποδεχόμενο αυτούσια τη σχετική πρότασή μου με Θέμα: Πρόταση για ένα ετήσιο σχεδιασμό δραστηριοτήτων ( Απρίλιος 1989- Μαρτιος 1990) με συνεργασία της E.N.A.I.P. στα πλαίσια του Προγράμματος Ε.Ο.Κ. 815/8703 Β΄
Με αυτή την απόφαση ( που είναι και η πρώτη και ποιο βασική σχετική διοικητική πράξη) δόθηκαν στη θεραπευτική ομάδα που συντόνιζα οι δυνατότητες να αναπτύξουμε τη δουλειά μας προς τη σωστή κατεύθυνση και να ξεπεράσουμε σε μεγάλο βαθμό τα εμπόδια που μας έβαζαν κατά καιρούς ,με την αστείρευτη έμπνευσή τους , οι μακράν των ανθρώπων και των προβλημάτων τους υπηρέτες της ποιο στυγνής γραφειοκρατίας. Και να αξιοποιήσουμε έτσι τους πόρους που είχαμε στη διάθεσή μας υπέρ των αρρώστων και μόνο και κατά τον ποιο πρόσφορο τρόπο . Εξ άλλου όλες οι αποφάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων που ακολούθησαν , οι σχετικές με την υλοποίηση των προγραμμάτων που είχε αναλάβει η θεραπευτική μας ομάδα , περιελάμβαναν τις ίδιες βασικά ρυθμίσεις με αυτή την υπό τη Προεδρία της Κατερίνας Αποστόλου απόφαση. Πρέπει εξ άλλου να πω ότι η Κατερίνα Αποστόλου παρείχε αμέριστη την υποστήριξή της στη θεραπευτική μας ομάδα και συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό στο έργο της μέχρι τη λήξη της θητείας της, τον Αύγουστο του 1989, οπότε την Προεδρία του Δ.Σ ανέλαβε ο Δημήτρης Γαλλής . Η Κατερίνα Αποστόλου επανήλθε στη Προεδρία το 1996 και συνέχισε να μας υποστηρίζει μέχρι το Καλοκαίρι του 1998 ,οπότε απέσυρε την υποστήριξή της , και στράφηκε μάλιστα εναντίον μας. ( (Ουδέποτε μπόρεσα να βεβαιωθώ για τους ακριβείς λόγους που την οδήγησαν να ρθει σε ρήξη με τη θεραπευτική μας ομάδα και με μένα προσωπικά, αλλά και με το ίδιο της το έργο και την προσωπική της ιστορία στο " Δαφνί" , όπου ,τουλάχιστον μέχρι τότε, το έργο της ήταν αναμφισβήτητα θετικό και αναγνωρισμένο. Πάντα θέλω να ελπίζω ότι η στάση της οφειλόταν κυρίως στον κομματικό πατριωτισμό, από τον οποίο σε υπερβολικό βαθμό κατεχόταν .Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω εξ αρχής στο σημείο αυτό, ότι ουδέποτε αμφισβήτησα την προσωπική της εντιμότητα ,αν και η εξέλιξη των πραγμάτων με οδήγησε να έρθω σε ρήξη μαζί της για ορισμένες λανθασμένες και σε βάρος των αρρώστων επιλογές της , που μάλιστα κάποιες φορές δεν σεβόντουσαν την αρχή , ότι η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια. Σε άλλη ανάρτηση θα αναφερθώ με λεπτομέρειες και ντοκουμέντα γι' αυτή τη θλιβερή περίοδο στην Ιστορία του Νοσοκομείου .
Με βάση αυτή την απόφαση πετύχαμε΄ πολύ σημαντικό βαθμό αυτενέργειας και αυτοδιαχείρισης .Ειδικότερα πετύχαμε συν τοις άλλοις τρεις πολύ βασικές ρυθμίσεις:
Με βάση αυτή την απόφαση πετύχαμε΄ πολύ σημαντικό βαθμό αυτενέργειας και αυτοδιαχείρισης .Ειδικότερα πετύχαμε συν τοις άλλοις τρεις πολύ βασικές ρυθμίσεις:
1 . Να θεσμοθετηθεί από μέλη της θεραπευτικής μας ομάδας Τριμελής Επιτροπή διαχείρισης μικροδαπανών μέχρι ποσού 200.000 δραχμών ( που αντιστοιχούν σε περίπου 600 Ευρώ),) το μήνα .
2. Να θεσμοθετηθεί επίσης από μέλη της θεραπευτικής μας ομάδας Τριμελής Επιτροπή διαχείρισης των μορφών προστατευόμενης εργασίας που οργανώναμε . Η Επιτροπή θα προσδιορίζει και την αμοιβή του κάθε αρρώστου που μετέχει με κριτήρια παραγωγικά αλλά και θεραπευτικά.
3. Να θεωρηθεί ότι « ανάδοχη οικογένεια» είναι και οποιαδήποτε περίπτωση κατοίκησης αρρώστου ή αρρώστων με φροντίδα της θεραπευτικής μας ομάδας , που έτσι αναλαμβάνει και το ρόλο της «ανάδοχης οικογένειας». ( και χωρίς βέβαια κανένα οικονομικό όφελος ) Τα δε οποιαδήποτε έξοδα όπως πληρωμή ενοικίου, έξοδα διατροφής κ.τ.λ. να βαρύνουν το προβλεπόμενο για τις ανάδοχες οικογένειες κονδύλιο του Προγράμματος
Όποιος θέλει να μάθει πως στήθηκε η Ψυχιατρική μεταρρύθμιση στο"Δαφνί" ,ας ρίξει μια ματιά στην Πρότασή μας, που ήταν άλλωστε ο βασικός οδηγός μας όλα τα χρόνια, μέχρι τον Γενάρη του 1999 που με απέλυσαν,επειδή ,ως Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας , αντιτάχθηκα σε επιλογές της Διοίκησης που ήταν προφανώς αντίθετες στο συμφέρον των αρρώστων και στις αρχές της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Και θα καταλάβει με τι ρυθμούς δουλεύαμε , γιατί έπρεπε νύχτα και μέρα να είμαστε δίπλα στους αρρώστους και κοντά ο ένας στον άλλον και να λειτουργούμε σαν ομάδα , τι άγνωστα χωράφια σκαλίζαμε, τι εσωτερικές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις έπρεπε να ξεπεράσουμε, ποια γραφειοκρατία έπρεπε να υπερβούμε, ποιους χλευασμούς και υπονομεύσεις έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ή να αγνοήσουμε και με πόσο λίγες δυνάμεις πορευόμαστε ένα δύσβατο και εν πολλοίς άγνωστο δρόμο προς αυτό που εμείς θεωρούσαμε (και ακόμη πιστεύουμε ότι είναι) αληθινή Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση .
Θα καταλάβει π.χ. γιατί έπρεπε "... όλοι οι εργαζόμενοι να πειστούν ότι η αλλαγή που προτείνουμε είναι εφικτός στόχος, να άρουν τις επιφυλάξεις τους (πολλές από τις οποίες διατηρούνται , ίσως και από δική μας αδυναμία να επισημάνουμε και να κατανοήσουμε τους λόγους που τις προκαλούν) και να αποδεχτούν την αναδιάρθρωση και τον αναπροσανατολισμό της δουλειάς τους, που εμείς τους υποδεικνύουμε...". Και επίσης γιατί έπρεπε να διευκολύνουμε τους αρρώστους "...με συγκεντρώσεις,συζητήσεις ,παραστάσεις στις Αρχές να συνειδητοποιούν ,να προβάλλουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους"
Θα καταλάβει ακόμη γιατί λέγαμε ότι το επίπεδο αυτονομίας που πετύχαμε για κάποιους αρρώστους "...είναι ακόμη ασταθές και εύθραυστο. Οι άρρωστοι με πολύ κόπο και αργό ρυθμό κατακτούν την αναγκαία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους .που θα τους επιτρέψει να υποστούν τις δοκιμασίες της εκτός Νοσοκομείου ζωής ..." .' Η γιατί λέγαμε ότι "... Η διαβίωση έξω από το Νοσοκομείο.αρρώστων που έχουν ακόμη πολύ χαμηλό επίπεδο σχέσεων με την κοινότητα θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστάσεις απόσυρσης , μοναξιάς και εγκλεισμού εξαιρετικά επικίνδυνες."( .)
Επίσης γιατί λέγαμε ότι "...έπρεπε να να αναπτύξουμε σε ακόμη υψηλότερο βαθμό τη δουλειά αποκατάστασης μέσα στο Νοσοκομείο. Απαιτείται ακόμη η επινόηση ιδεών, η οργάνωση μέσων,για να γνωρίσουμε καλύτερα την κοινότητα, να διευκολύνουμε ,να σταθεροποιήσουμε , να καταστήσουμε φυσιολογικότερη και ποιο αυθόρμητη τη επικοινωνία και τη διαπερατότητα του μέσα και του έξω. Αυτό σημαίνει μια παρέμβαση γενικότερη και προς διάφορες κατευθύνσεις που θα επιτρέπει ώστε η μεταφορά αρρώστων έξω από το Νοσοκομείο να γίνει μια πραγματικότητα καλλίτερη και αναβαθμισμένη σε σχέση με αυτή που υπάρχει μέσα στο Νοσοκομείο και όχι βέβαια μια ταμπέλα αποασυλοποίησης , μηχανιστική και γραφειοκρατική, αφύσικη , βίαιη και γι ' αυτό επικίνδυνη ".
Και ίσως ,όποιος διαβάσει αυτή την ανάρτηση να νιώσει λίγο από το φόβο και την αμηχανία μας όταν τρεις φορές, δοκιμάζοντας ξανά και ξανά, αποτύχαμε να στεγάσουμε έξω από το Νοσοκομείο τον άρρωστο που εμείς θεωρούσαμε , ότι ήταν ο ποιο έτοιμος από όλους για την εκτός Νοσοκομείου ζωή , που όμως εκείνος , βολεμένος στην ασφάλεια του Νοσοκομείου, πεισματικά αρνιόταν . Και δεν ξεχνώ τον πανικό μας όταν επί τέλους, ευτυχώς όχι πολύ αργά, συνειδητοποιήσαμε τον κίνδυνο να καταφέρει να μας πείσει με τον μόνο τρόπο που του απέμενε. Να αυτοκτονήσει .
Η Πρότασή μας και η επ' αυτής Απόφαση του Δ.Σ έχουν ως εξής:
Όποιος θέλει να μάθει πως στήθηκε η Ψυχιατρική μεταρρύθμιση στο"Δαφνί" ,ας ρίξει μια ματιά στην Πρότασή μας, που ήταν άλλωστε ο βασικός οδηγός μας όλα τα χρόνια, μέχρι τον Γενάρη του 1999 που με απέλυσαν,επειδή ,ως Διευθυντής της Ιατρικής Υπηρεσίας , αντιτάχθηκα σε επιλογές της Διοίκησης που ήταν προφανώς αντίθετες στο συμφέρον των αρρώστων και στις αρχές της Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Και θα καταλάβει με τι ρυθμούς δουλεύαμε , γιατί έπρεπε νύχτα και μέρα να είμαστε δίπλα στους αρρώστους και κοντά ο ένας στον άλλον και να λειτουργούμε σαν ομάδα , τι άγνωστα χωράφια σκαλίζαμε, τι εσωτερικές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις έπρεπε να ξεπεράσουμε, ποια γραφειοκρατία έπρεπε να υπερβούμε, ποιους χλευασμούς και υπονομεύσεις έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ή να αγνοήσουμε και με πόσο λίγες δυνάμεις πορευόμαστε ένα δύσβατο και εν πολλοίς άγνωστο δρόμο προς αυτό που εμείς θεωρούσαμε (και ακόμη πιστεύουμε ότι είναι) αληθινή Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση .
Θα καταλάβει π.χ. γιατί έπρεπε "... όλοι οι εργαζόμενοι να πειστούν ότι η αλλαγή που προτείνουμε είναι εφικτός στόχος, να άρουν τις επιφυλάξεις τους (πολλές από τις οποίες διατηρούνται , ίσως και από δική μας αδυναμία να επισημάνουμε και να κατανοήσουμε τους λόγους που τις προκαλούν) και να αποδεχτούν την αναδιάρθρωση και τον αναπροσανατολισμό της δουλειάς τους, που εμείς τους υποδεικνύουμε...". Και επίσης γιατί έπρεπε να διευκολύνουμε τους αρρώστους "...με συγκεντρώσεις,συζητήσεις ,παραστάσεις στις Αρχές να συνειδητοποιούν ,να προβάλλουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους"
Θα καταλάβει ακόμη γιατί λέγαμε ότι το επίπεδο αυτονομίας που πετύχαμε για κάποιους αρρώστους "...είναι ακόμη ασταθές και εύθραυστο. Οι άρρωστοι με πολύ κόπο και αργό ρυθμό κατακτούν την αναγκαία εμπιστοσύνη στον εαυτό τους .που θα τους επιτρέψει να υποστούν τις δοκιμασίες της εκτός Νοσοκομείου ζωής ..." .' Η γιατί λέγαμε ότι "... Η διαβίωση έξω από το Νοσοκομείο.αρρώστων που έχουν ακόμη πολύ χαμηλό επίπεδο σχέσεων με την κοινότητα θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστάσεις απόσυρσης , μοναξιάς και εγκλεισμού εξαιρετικά επικίνδυνες."( .)
Επίσης γιατί λέγαμε ότι "...έπρεπε να να αναπτύξουμε σε ακόμη υψηλότερο βαθμό τη δουλειά αποκατάστασης μέσα στο Νοσοκομείο. Απαιτείται ακόμη η επινόηση ιδεών, η οργάνωση μέσων,για να γνωρίσουμε καλύτερα την κοινότητα, να διευκολύνουμε ,να σταθεροποιήσουμε , να καταστήσουμε φυσιολογικότερη και ποιο αυθόρμητη τη επικοινωνία και τη διαπερατότητα του μέσα και του έξω. Αυτό σημαίνει μια παρέμβαση γενικότερη και προς διάφορες κατευθύνσεις που θα επιτρέπει ώστε η μεταφορά αρρώστων έξω από το Νοσοκομείο να γίνει μια πραγματικότητα καλλίτερη και αναβαθμισμένη σε σχέση με αυτή που υπάρχει μέσα στο Νοσοκομείο και όχι βέβαια μια ταμπέλα αποασυλοποίησης , μηχανιστική και γραφειοκρατική, αφύσικη , βίαιη και γι ' αυτό επικίνδυνη ".
Και ίσως ,όποιος διαβάσει αυτή την ανάρτηση να νιώσει λίγο από το φόβο και την αμηχανία μας όταν τρεις φορές, δοκιμάζοντας ξανά και ξανά, αποτύχαμε να στεγάσουμε έξω από το Νοσοκομείο τον άρρωστο που εμείς θεωρούσαμε , ότι ήταν ο ποιο έτοιμος από όλους για την εκτός Νοσοκομείου ζωή , που όμως εκείνος , βολεμένος στην ασφάλεια του Νοσοκομείου, πεισματικά αρνιόταν . Και δεν ξεχνώ τον πανικό μας όταν επί τέλους, ευτυχώς όχι πολύ αργά, συνειδητοποιήσαμε τον κίνδυνο να καταφέρει να μας πείσει με τον μόνο τρόπο που του απέμενε. Να αυτοκτονήσει .
Η Πρότασή μας και η επ' αυτής Απόφαση του Δ.Σ έχουν ως εξής:
ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ:
Facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ