Εισαγωγή
Σε προηγούμενη δημοσίευσή μου την 27η Νοεμβρίου 2016 που αναφερόταν στο Κεφάλαιο ,η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο «Δαφνί» και επιγραφόταν «Μικρές νησίδες αντίστασης στην απανθρωπιά του Ασύλου», περιέγραφα τις προσπάθειες κάποιων να αντισταθούν,κυρίως μέσω της «Θεραπευτικής αγωγής; δια της εργασίας» ,στην ασυλιακή νοοτροπία και πρακτική που επικρατούσε στα Άσυλα και οδηγούσε στην βιολογική και ηθική εξουδετέρωση των αρρώστων.
Σε προηγούμενη δημοσίευσή μου την 27η Νοεμβρίου 2016 που αναφερόταν στο Κεφάλαιο ,η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο «Δαφνί» και επιγραφόταν «Μικρές νησίδες αντίστασης στην απανθρωπιά του Ασύλου», περιέγραφα τις προσπάθειες κάποιων να αντισταθούν,κυρίως μέσω της «Θεραπευτικής αγωγής; δια της εργασίας» ,στην ασυλιακή νοοτροπία και πρακτική που επικρατούσε στα Άσυλα και οδηγούσε στην βιολογική και ηθική εξουδετέρωση των αρρώστων.
Σε αυτό το δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στις προσπάθειες και τα αποτελέσματα της δουλειάς μιας μικρής ομάδας εργαζομένων στην Κλινική της οποίας ήμουν Διευθυντής . Οι εργαζόμενοι αυτοί με μόνο όφελος τη χαρά της προσφοράς μπόρεσαν να ενστερνιστούν και να νιώσουν ότι πέραν από τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των αρρώστων και της « θεραπευτικής αγωγής δια της εργασίας» , τελικός στόχος που πρέπει διαρκώς να καθοδηγεί την πρακτική μας είναι η αναβίωση του Προσώπου του κάθε συγκεκριμένου αρρώστου και η εδραίωση των συνθηκών και των προϋποθέσεων έτσι ώστε ποτέ πια ψυχικά πάσχων να μη χάσει το δικό του Πρόσωπο το μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Η μικρή αυτή ομάδα μπόρεσε να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που παρείχαν τα από την Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτούμενα Προγράμματα -και μέσα σε μύριες αντιξοότητες, ,υπονομεύσεις , παχύδερμη αδιαφορία των ιθυνόντων , χλευασμούς ακόμη και συναδέλφων τους και μείζονες κινδύνους - έστησε τις στέρεες βάσεις για ένα παράδειγμα ουσιαστικής Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Ένα παράδειγμα που σχεδόν ολοκληρώθηκε το 1996 , με την οργάνωση της Θεραπευτικής Μονάδας Αποκατάστασης για την οποία και θα μιλήσω στο τρίτο μέρος του κεφαλαίου η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο «Δαφνί".
Η μικρή αυτή ομάδα μπόρεσε να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που παρείχαν τα από την Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτούμενα Προγράμματα -και μέσα σε μύριες αντιξοότητες, ,υπονομεύσεις , παχύδερμη αδιαφορία των ιθυνόντων , χλευασμούς ακόμη και συναδέλφων τους και μείζονες κινδύνους - έστησε τις στέρεες βάσεις για ένα παράδειγμα ουσιαστικής Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης. Ένα παράδειγμα που σχεδόν ολοκληρώθηκε το 1996 , με την οργάνωση της Θεραπευτικής Μονάδας Αποκατάστασης για την οποία και θα μιλήσω στο τρίτο μέρος του κεφαλαίου η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση στο «Δαφνί".
Το 1987 λοιπόν η Κλινική μας με έδρα το Γ΄ Ταστσόγλειο Περίπτερο ανέλαβε να υλοποιήσει , στα πλαίσια του Κανονισμού 815/84 της τότε Ε.Ο.Κ δύο Προγράμματα ; Το με αριθμό 815//8703 Β και Θέμα : Πειραματικό Πρόγραμμα Αποασυλοποίησης χρονίων ασθενών με εφαρμογή θεσμού ανάδοχης οικογένειας και το με αριθμό 815/8805 Β΄ με θέμα Αγροτική Συνεταιριστική Μονάδα για 20-25 άτομα.
Είναι άγνωστος ο συντάκτης του πρώτου Προγράμματος που στο εξής θα το αναφέρω ως «Ανάδοχες Οικογένειες» . (΄Όπως άλλωστε και των άλλων Προγραμμάτων που είχαν υποβληθεί για λογαριασμό του Νοσοκομείου μας και ερήμην αυτού μέχρι και το τέλος του 1987) . Το Πρόγραμμα προβλεπόταν να αρχίσει την 1η Οκτωβρίου του 1987 και να έχει ολοκληρωθεί σε τρία χρόνια δηλαδή την 30η Σεπτεμβρίου του 1990. Επρόκειτο για ένα πειραματικό Πρόγραμμα που στηριζόταν στο «θεσμό της ανάδοχης οικογένειας» που « …Θα ανελάμβανε ασθενείς…» και προέβλεπε τη συνεργασία και την «… εκπαίδευση στελεχών του Νοσοκομείου από ειδικούς της ENAIP…»
Πρώτος επιστημονικός υπεύθυνος ορίζεται με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου στις 4 Σεπτεμβρίου 1987 ο Διευθυντής γιατρός Σωκράτης Αραπογιάννης
Τον Οκτώβριο του 1987 οι Κατερίνα Αποστόλου, Πρόεδρος του Δ.Σ., Χάρης Βαρουχάκης, Πρόεδρος της Επιστημονική Επιτροπής , Αλέκος Μιχαλακέας, Διευθυντής γιατρός και Σωκράτης Αραπογιάννης μεταβαίνουν στην Τεργέστη για την οργάνωση της συνεργασίας με τις Επιστημονικές Ομάδες που υπό την ηγεσία του Rotelli επιχειρούσαν εκεί τη Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση σύμφωνα με τις βασικές αρχές του Bazallia. Στην αποστολή μετείχαν επίσης οι κυρίες Μαλλιώρη και Οικονόμου.
Το Μάρτιο του 1988 το Δ.Σ. , ορίζει υπεύθυνο του Προγράμματος τον Χάρη Βαρουχάκη επειδή παραιτήθηκε ο Σωκράτης Αραπογιάννης.
Όπως προβλεπόταν το Πρόγραμμα άρχισε να υλοποιείται με τη συνεργασία της ENAIP ( Μια Οργάνωση με μεγάλη εμπειρία στα θέματα της Αποκατάστασης) .Τον Οκτώβρη του 1998 στελέχη της ENAIP ( Chiara Strutti , Karmen Roll, Cezare Zago Maria satchel ) άρχισαν να δουλεύουν μαζί μας στο Γ΄Ταστσόγλειο .
Το Γ΄Ταστσόγλειο στέγαζε περίπου 90 αρρώστους. Πολύ λίγοι, λιγότεροι από 10, ήταν συνήθως νεοεισελθόντες άρρωστοι , οι περισσότεροι ήταν χρόνιοι , αρκετοί δε από αυτούς νοσηλευόντουσαν για περισσότερο από είκοσι χρόνια.
Οι πρώτες μας παρεμβάσεις απέβλεψαν στην οργάνωση σε άλλες βάσεις της καθημερινής ζωής όπου και επιφέραμε αρκετές μεταβολές ( άνοιγμα της κύριας εισόδου, λειτουργία τραπεζαρίας, καθαριότητα, , ευπρεπισμός των κοιτώνων και των κοινοχρήστων χώρων διανομή φαρμάκων κ.τ.λ. ). Και επίσης στην ουσιαστική και επίμονη ενασχόληση με συγκεκριμένους αρρώστους που παρουσίαζαν μείζονα και ιδιαίτερα προβλήματα. Η καθημερινή και επί πολλές ώρες συνύπαρξη θεραπευτών και θεραπευομένων, η από κοινού συζήτηση και αναζήτηση λύσεων των καθημερινά παρουσιαζομένων προβλημάτων, άλλαξαν πολύ γλήγορα και σε εκπληκτικό βαθμό το όλο κλίμα στη ζωή του τμήματος .Το Τμήμα απόκτησε μεγαλύτερη ζωντάνια, φυσικότητα κινητικότητα και θερμότητα και μεταβλήθηκε σε ένα χώρα ομαδικής μεν συμβίωσης και μάλιστα πολλών ανθρώπων , αλλά όπου η ατομικότητα και ιδιαιτερότητα δεν έχουν εκλείψει εντελώς , αλλά όλο και περισσότερο προβάλουν και όπου ο ατομικός λόγος όχι μόνο εκφέρεται αλλά και σε κάποιο βαθμό, όχι ακόμη επαρκή αλλά πάντως σημαντικό, ακούγεται. Αυτή τη πρακτική στη καθημερινή δουλειά η θεραπευτική μας ομάδα ακολούθησε και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν και νομίζω ότι ήταν ο κύριος παράγων για τα αποτελέσματα που είχαμε.
Τα εν συνεχεία σχέδιά μας ήταν να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας και εκτός του Ταστσογλείου και προς τούτο οργανώσαμε ανοικτές συγκεντρώσεις και συζητήσεις και εκθέταμε τη δουλειά μας και τις θεωρητικές και μεθοδολογικές της βάσεις.
Το Γ΄Ταστσόγλειο στέγαζε περίπου 90 αρρώστους. Πολύ λίγοι, λιγότεροι από 10, ήταν συνήθως νεοεισελθόντες άρρωστοι , οι περισσότεροι ήταν χρόνιοι , αρκετοί δε από αυτούς νοσηλευόντουσαν για περισσότερο από είκοσι χρόνια.
Οι πρώτες μας παρεμβάσεις απέβλεψαν στην οργάνωση σε άλλες βάσεις της καθημερινής ζωής όπου και επιφέραμε αρκετές μεταβολές ( άνοιγμα της κύριας εισόδου, λειτουργία τραπεζαρίας, καθαριότητα, , ευπρεπισμός των κοιτώνων και των κοινοχρήστων χώρων διανομή φαρμάκων κ.τ.λ. ). Και επίσης στην ουσιαστική και επίμονη ενασχόληση με συγκεκριμένους αρρώστους που παρουσίαζαν μείζονα και ιδιαίτερα προβλήματα. Η καθημερινή και επί πολλές ώρες συνύπαρξη θεραπευτών και θεραπευομένων, η από κοινού συζήτηση και αναζήτηση λύσεων των καθημερινά παρουσιαζομένων προβλημάτων, άλλαξαν πολύ γλήγορα και σε εκπληκτικό βαθμό το όλο κλίμα στη ζωή του τμήματος .Το Τμήμα απόκτησε μεγαλύτερη ζωντάνια, φυσικότητα κινητικότητα και θερμότητα και μεταβλήθηκε σε ένα χώρα ομαδικής μεν συμβίωσης και μάλιστα πολλών ανθρώπων , αλλά όπου η ατομικότητα και ιδιαιτερότητα δεν έχουν εκλείψει εντελώς , αλλά όλο και περισσότερο προβάλουν και όπου ο ατομικός λόγος όχι μόνο εκφέρεται αλλά και σε κάποιο βαθμό, όχι ακόμη επαρκή αλλά πάντως σημαντικό, ακούγεται. Αυτή τη πρακτική στη καθημερινή δουλειά η θεραπευτική μας ομάδα ακολούθησε και όλα τα χρόνια που ακολούθησαν και νομίζω ότι ήταν ο κύριος παράγων για τα αποτελέσματα που είχαμε.
Τα εν συνεχεία σχέδιά μας ήταν να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας και εκτός του Ταστσογλείου και προς τούτο οργανώσαμε ανοικτές συγκεντρώσεις και συζητήσεις και εκθέταμε τη δουλειά μας και τις θεωρητικές και μεθοδολογικές της βάσεις.
Αναφερόμαστε επίσης στα σχέδιά μας για το μέλλον που ήταν να επεκτείνουμε τη δραστηριότητά μας σε όλο το Νοσοκομείο και κυρίως έξω από αυτό που ήταν ο τελικός και μείζων στόχος μας .
Αναφερόμαστε τέλος στις δυσκολίες που ήδη είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται, και κυρίως στις σκληρές και χρονοβόρες διαδικασίες που υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε και που είναι εντελώς αντίθετες και απαγορευτικές προς τους ρυθμούς που εμείς θέλουμε να δώσουμε στη δουλειά μας.
Στα ντοκουμέντα που αναζήτησα και βρήκα στο προσωπικό μου αρχείο θα βρει όποιος ενδιαφέρεται πολλές πληροφορίες για τον τρόπο που δουλεύαμε και για τις εξελίξεις στην υλοποίηση του Προγράμματος των Αναδόχων οικογενειών αλλά και του άλλου Προγράμματος της Αγροτικής Συνεταιριστικής Μονάδας που είχε επίσης αναλάβει η θεραπευτική μας ομάδα
Ιδού κάποια : Παραμονές των Χριστουγέννων του 1988 οργανώσαμε μια συνεστίαση σε ταβέρνα και μια γιορτή στο τμήμα όπου δώσαμε σε κάθε άρρωστο ένα μικρό προσωπικό όμως και ειδικά διαλεγμένο γι' αυτόν δώρο
Ενδιαφέρον είναι επίσης το κατωτέρω " Υπηρεσιακό σημείωμα " στις αρχές του Γενάρη του 1989 ,με το οποίο παρουσιάζαμε τον τρόπο που δουλεύαμε , τα πρώτα καλά αποτελέσματα ,αλλά και τις δυσκολίες που αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε , ένα αδρό σχεδιασμό για το μέλλον.Επισημαίναμε όμως ότι 'θα έπρεπε να απεμπλακούμε " ... από τις σκληρές και χρονοβόρες διαδικασίες που μέχρι τώρα υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε και που βέβαια είναι εντελώς απαγορευτικές και αντίθετες προς τους ρυθμούς που εμείς επιδιώκουμε."
Ιδού αυτό
Με το ποιο κάτω υπηρεσιακό σημείωμα της 22-4-1988 πρότεινα τροπολογία σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας που " ...θα επέτρεπε στα ειδικά ψυχιατρικά Νοσοκομεία να ιδρύουν συνεταιριστικές οργανώσεις. Σε αυτές συμμετέχουν οπωσδήποτε και άτομα νοσηλευθέντα ή νοσηλευόμενα σ' αυτά ή δεχόμενα οποιουδήποτε τύπου υπηρεσίες σε Μονάδες τους εξωνοσοκομειακού χαρακτήρα." Η τροπολογία που πρότεινα προέβλεπε επίσης την ανάθεση στα Διοικητικά Συμβούλια των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων της ευθύνης Οργάνωσης και Λειτουργίας αυτών των συνεταιρισμών, που θα επέτρεπε στους αρρώστους να μετέχουν ενεργά και ουσιαστικά στη δημιουργική και
παραγωγική διαδικασία
Ιδού αυτό
Ιδού κάποια : Παραμονές των Χριστουγέννων του 1988 οργανώσαμε μια συνεστίαση σε ταβέρνα και μια γιορτή στο τμήμα όπου δώσαμε σε κάθε άρρωστο ένα μικρό προσωπικό όμως και ειδικά διαλεγμένο γι' αυτόν δώρο
Ενδιαφέρον είναι επίσης το κατωτέρω " Υπηρεσιακό σημείωμα " στις αρχές του Γενάρη του 1989 ,με το οποίο παρουσιάζαμε τον τρόπο που δουλεύαμε , τα πρώτα καλά αποτελέσματα ,αλλά και τις δυσκολίες που αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε , ένα αδρό σχεδιασμό για το μέλλον.Επισημαίναμε όμως ότι 'θα έπρεπε να απεμπλακούμε " ... από τις σκληρές και χρονοβόρες διαδικασίες που μέχρι τώρα υποχρεωνόμαστε να ακολουθούμε και που βέβαια είναι εντελώς απαγορευτικές και αντίθετες προς τους ρυθμούς που εμείς επιδιώκουμε."
Ιδού αυτό
Με το ποιο κάτω υπηρεσιακό σημείωμα της 22-4-1988 πρότεινα τροπολογία σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας που " ...θα επέτρεπε στα ειδικά ψυχιατρικά Νοσοκομεία να ιδρύουν συνεταιριστικές οργανώσεις. Σε αυτές συμμετέχουν οπωσδήποτε και άτομα νοσηλευθέντα ή νοσηλευόμενα σ' αυτά ή δεχόμενα οποιουδήποτε τύπου υπηρεσίες σε Μονάδες τους εξωνοσοκομειακού χαρακτήρα." Η τροπολογία που πρότεινα προέβλεπε επίσης την ανάθεση στα Διοικητικά Συμβούλια των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων της ευθύνης Οργάνωσης και Λειτουργίας αυτών των συνεταιρισμών, που θα επέτρεπε στους αρρώστους να μετέχουν ενεργά και ουσιαστικά στη δημιουργική και
παραγωγική διαδικασία
Ιδού αυτό
ΜΟΙΡΑΣΕ ΤΟ:
Facebook
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ