η δευτερη επιδημιολογικη ερευνα

Η δεύτερη επιδημιολογική έρευνα

Η δεύτερη  επιδημιολογική έρευνα  της κλινικής μας είχε τον τίτλο: Ο ρυθμός των εξόδων εκ του Κ.Θ.Ψ.Π.Α. των σχιζοφρενών ασθενών συναρτήσει του παρερχομένου από της εισόδου των χρόνου»( Μελέτη επί 12.838 εισόδων πραγματοποιηθεισών υπό 8.439 σχιζοφρενών ασθενών  κατά τη διάρκεια της 40ετίας 1926-1965) και ανακοινώθηκε για πρώτη φορά στο « Δαφνί» , στην αίθουσα της βιβλιοθήκης , την 15^η Ιουνίου του 1972. Τη μέρα εκείνη με πρωτοβουλία της Επιστημονικής Ένωσης τελέστηκε επιστημονικό μνημόσυνο  για τον Αντώνη Παλαιολόγο , που ένα περίπου μήνα πριν, στις 12 Μαΐου , έχασε τη ζωή του σε τροχαίο .Η έρευνα δημοσιεύτηκε επίσης  στα «Νευροψυχιατρικά  χρονικά» της Θεσσαλονίκης  τον Ιούνιο του 1972.

Αυτούσιο το κείμενο της έρευνας δημοσιεύω ποιο κάτω  για όποιον ενδιαφέρεται . Εδώ καταγράφω  το βασικό της συμπέρασμα το οποίο πιστεύω ότι εξακολουθεί να ισχύει  και το οποίο αξίζει να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί  με μια νέα έρευνα  ίσως πληρέστερα και αρτιότερα οργανωμένη.

Το συμπέρασμα αυτό είναι ότι  ό χρόνος που περνάει ,από την πρώτη κλινική εμφάνιση της σχιζοφρενικής νόσου  ή την υποτροπή της, επενεργεί από μόνος του και ανεξάρτητα από τις επικρατούσες κοινωνικοπολιτιστικές συνθήκες και τις εφαρμοζόμενες θεραπείες στην  αποδρομή των οξέων συμπτωμάτων που οδήγησαν στην ανάγκη ενδονοσοκομειακής νοσηλείας . Και ότι αυτό οφείλεται σε παράγοντα συνδεόμενο πιθανότατα ενδογενώς με κάποιες μορφές της ίδιας της αρρώστιας  και συγκεκριμένα  με μια βιολογικά προσδιοριζόμενη περιοδικότητα  ορισμένων  οξειών φάσεών τους και  με  εμφάνιση συμπτωμάτων που οδηγούν στη ενδονοσοκομειακή , ακούσια  πολλές  φορές ,νοσηλεία .

Με την αναδημοσίευση σήμερα αυτής της έρευνας που ανακοινώθηκε στο επιστημονικό του μνημόσυνο  χρειάζομαι  πάλι να πω δυο λόγια για τον Αντώνη Παλαιολόγο.

Αναπολώ πάντα με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη το σπουδαίο αυτόν Άνθρωπο και δάσκαλό μου .  Λέω λοιπόν ξανά στη μνήμη του το βραχύ λόγο που εκφώνησα τη μέρα της ταφής του:

«Θέλουν οι φίλοι , οι συνάδελφοι και οι μαθητές σου, απ’ αυτούς που ζήσαν κοντά σου στον ίδιο το χώρο που τα χρόνια τα τελευταία  ξόδευες την ψυχή σου, κάποιος δυο λόγια να πει , να σ’ αποχαιρετήσει .

Να πει για την όμορφη παρουσία σου, τον αντρίκιο σου λόγο, την καθαρή σκέψη σου, το φρόνημά σου το αλύγιστο, Για το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου , που όρθωνες μπροστά μας , παράδειγμα , καμπάνα και σημαία .

Να πει για την άδυτη έκπληξη μπρος στο παράλογο του χαμού σου, για τη συντριβή μπροστά στον αδόκητο θρήνο.

Όσοι  και μια μόνο φορά δέχτηκαν το λόγο σου , τον καλό και τον ίσιο, σε συντροφεύουν  με τα τίμια δάκρυά τους .

Κι’ αυτοί που σε γνώρισαν στέλνουν τον ύστατο χαιρετισμό στον Πρώτο και τον Ένα.

Η μνήμη  μας συνοδεύει την, που ξεκίνησες τώρα , Πορεία σου εν Ειρήνη.»

Αντιγράφω επίσης ένα μικρό απόσπασμα από το λόγο του Γιώργου Σπαθάρα, παλιού  καλού μου φίλου  και επίσης μαθητή του Αντώνη Παλαιολόγου ,στο επιστημονικό μνημόσυνο της 15^ης Ιουνίου 1972.

« Στις 12 Μάιου του 1972, σε κάποιο σταυροδρόμι του Χαλανδρίου, ο Αντώνης Παλαιολόγος , διασταυρώθηκε με το Θάνατο. Λίγες ώρες μετά παρέδωσε το πνεύμα του . Έτσι έγιναν δύο οι  αιτίες που έκαναν τραγική τη μορφή του. Οι αντιμαχόμενες στον κόσμο  δυνάμεις που τόσες φορές τον αδίκησαν και η τυφλή μοίρα που τον θανάτωσε.. Από τις αδικίες πικράθηκε. Στην πάλη με τον θάνατο που από μικρόν τον παραμόνευε , πόνεσε.

Πόνο όμως και πίκρα ένιωσαν «όσοι πολύ ηγάπησαν». Και ο Αντώνης Παλαιολόγος στη ζωή του αγάπησε πολύ τον άνθρωπο. Γιατί ήταν ό ίδιος αληθινός άνθρωπος. …Ο Αντώνης Παλαιολόγος διέθετε υψηλό φρόνημα και ωραία ψυχή. Διέθετε αξιοπρέπεια και χάρη. Τέτοιων ανθρώπων τη μνήμη ο αδυσώπητος χρόνος τη σέβεται. Τέτοιων αληθινών ανθρώπων η μνήμη παραδίδεται και μένει στην αιωνιότητα»

Και μια τελευταία σημείωση: Σε αυτή τη δεύτερη έρευνα το όνομα του Αντώνη Παλαιολόγου  τέθηκε πρώτο. Εκείνος ήταν πια σε άλλο βασίλειο και δεν μπορούσε να το αρνηθεί , όπως το έκανε κατά την παρουσίαση της πρώτης..