νομος 2071/92- εξελιξεις

 Πειραιάς 24 Απριλίου 2018

Κάποιοι εκεί στο πολύπαθο Υπουργείο Υγείας , που τα ξέρουν όλα , κάτι φαίνεται να σχεδιάζουν πάλι  για την ούτως ειπείν  και ο Θεός να την κάνει  «Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» και τα  κατ’ ευφημισμό καλούμενα ψυχιατρικά Νοσοκομεία.  Ομολογώ ότι βαρέθηκα σαράντα και περισσότερα  χρόνια να ακούω τους κάθε φορά καρεκλοκένταυρους της  εξουσίας και να διαβάζω τα προϊόντα και τα πονήματα της παχυλής τους άγνοιας.

Αυτοί είναι που θέλουν πάλι να αναδιατάξουν τις Ψυχιατρικές Υπηρεσίες  που «λειτουργούν» στη  χώρα,  και ο Θεός μόνο  ξέρει τι έχουν ( αν έχουν ) στο νου τους. . Τους συμβουλεύω και τους εγκαλώ  . Ας αφήσουν  τους αρρώστους και ΄ τους εργαζόμενους στην ησυχία τους ( και τα χάλια τους ) . Γιατί μόνο πρόσθετο κακό μπορούν να κάνουν  με τις πρωτοβουλίες τους αν πρώτα δεν αποτυπωθούν με αξιόπιστα στοιχεία η πραγματική κατάσταση που υπάρχει στις υπάρχουσες Υπηρεσίες  και οι πραγματικές ανάγκες των αρρώστων. Τους απευθύνω  για άλλη μια φορά την έκκληση να υλοποιήσουν τα δύο Πειραματικά Προγράμματα που επανειλημμένα έχω προτείνει .Μόνο  με τα στοιχεία και τις πληροφορίες που θα μας έδιναν τα Προγράμματα  αυτά θα μπορούσαμε να έχουμε έγκυρες απαντήσεις σε καίρια  ερωτήματα ,όπως π.χ.. Αν χρειάζονται  ή όχι τα ειδικά ψυχιατρικά  Νοσοκομεία, και εάν ναι ,πόσα ,που, με τι αριθμό κλινών . Και ,κυρίως,  με  ποιο τρόπο και με ποια συγκεκριμένα μέτρα θα μπορούσε να αποφευχθεί η μετατροπή τους πάλι σε αποθήκες και εν ζωή ενταφιασμό  ανθρώπων και  κουκούλωμα . προβλημάτων. Αν δεν  χρειάζονται πόσες ,που , και τι είδους Μονάδες ψυχικής Υγείας θα πρέπει  να οργανωθούν  και να λειτουργούν  για να ανταποκρίνονται επαρκώς στις ανάγκες των αρρώστων .. Και ιδίως  ποιες  Μονάδες θα αναλάβουν την νοσηλεία αρρώστων που έχουν εμπλοκή με τον Ποινικό Νόμο , αρρώστων με διπλή διάγνωση, αρρώστων με συχνές , απρόβλεπτες  και ίσως βίαιες υποτροπές. Και κάτι ακόμα που όλοι φαίνεται να παραγνωρίζουν. Που θα γίνεται η εκπαίδευση του προσωπικού που θα στελεχώνει τις Μονάδες και που θα διεξάγεται η έρευνα .

Ας αφήσουν  λοιπόν μέχρι τότε τις μεγαλόστομες διακηρύξεις , τα επί χάρτου σχέδια και τις  ανάλογα προς τα πού πάει φυσάει  ο εκλογικός άνεμος και τα συμφέροντα των ενδημούντων πιράνχας  μεθοδεύσεις. ( Στις οποίες οι επιτήδειοι έχουν εμπλέξει  και έντιμους και καλοπροαίρετους  ανθρώπους). Η αλληλογραφία μου με τους κοινοτικούς παράγοντες μου  επιτρέπει     την ελπίδα ότι τα προγράμματα που προτείνω θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με κοινοτικούς πόρους εάν το Υπουργείο Υγείας ή ακόμη και ένα από τα εναπομείναντα ψυχιατρεία υπέβαλε το σχετικό αίτημα και τα κατάλληλα τεχνικά δελτία.

Εν τω μεταξύ ι το Υπουργείο αφού έλυσε ,όχι και με τόση επιτυχία , το πρόβλημα των κρατουμένων αρρώστων , σκοπεύει  τώρα να «επικαιροποιήσει το θεσμικό πλαίσιο για την ακούσια νοσηλεία»

Επειδή  εδώ και κάποιες δεκαετίες ασχολούμαι  με το θέμα ,θεωρώ αναγκαίο ( και υποχρέωσή μου) να δημοσιοποιήσω πάλι τις απόψεις μου μήπως και φανούν χρήσιμες

Κατ’ αρχήν αντιγράφω αυτούσια αποσπάσματα από άρθρο μου στη εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής» της 19 Ιουνίου 1988 , σε μια εποχή  που μια μικρή Ομάδα ψυχιάτρων που συντόνιζα στο «Δαφνί» , πρώτοι, απομονωμένου και χλευαζόμενοι, αγωνιζόντουσαν για την κατάργηση του χουντικού Νόμου104 του 1973.

Στο άρθρο μου αυτό με τίτλο « Ψυχιατρικός Νόμος: Ντροπή για μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της», περιγράφω για πολλοστή φορά τις ανατριχιαστικές διατάξεις του χουντικού Νόμου και διατυπώνω τις βασικές αρχές που έπρεπε να υπηρετεί ένας Νόμος για τη νοσηλεία ψυχικά πασχόντων προσώπων και που :

« θα εξασφαλίζουν:

* ¨ότι η χωρίς τη θέληση κάποιου νοσηλεία του σε συνθήκες ανελευθερίας, θα επιβάλλεται μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη θεραπευτική επιλογή. Θα διαρκεί μόνο για όσο χρόνο είναι απολύτως απαραίτητο και θα περιβάλλεται από επαρκείς ιατρικές και δικαστικές εγγυήσεις.

* Θα αποθαρρύνουν τους ψυχιάτρους από την καλλιέργεια της τάσης που πολλοί τους έχουν να θέλουν να παρεμβαίνουν- και να παρεμβαίνουν στα πάντα.

* Θα παρεμποδίζουν τις Αρχές από την τάση τους να εμπλέκουν την Ψυχιατρική και τους ψυχιάτρους και να θέλουν να τους θέσουν στην Υπηρεσία του Κράτους και της Εξουσίας.

Θα καταπολεμούν την ευρύτατα διαδεδομένη σφαλερή αντίληψη ότι η Ψυχιατρική και οι ψυχίατροι υπάρχουμε  για να υπηρετούμε την Κυβέρνηση και τα κόμματα , τη Διοίκηση και την Τροχαία , τους εισαγγελείς και τη Δικαιοσύνη, τους κληρικούς , τους δημοσιογράφους  και τους συμβολαιογράφους,   τους συζύγους , τους υιούς και θυγατέρες  και άλλους καραδοκούντες συγγενείς και κληρονόμους ,τους αυτόκλητα και ανεπίκλητα προσερχόμενους φιλανθρώπους ,προστάτες και σωτήρες.

Θα επιτρέπουν- και θα επιβάλλουν-  στους ψυχιάτρους να εργάζονται στο πλευρό του συγκεκριμένου ανθρώπου που ζητά τη βοήθειά τους , με περίσκεψη, σεβασμό και ταπεινοφροσύνη .. Και όχι βέβαια ως εάν ευρέθησαν επί της Γής για να σώσουν την ανθρωπότητα, για να παρεμβαίνουν  απρόσκλητοι  ή τεχνηέντως προσκαλούμενοι στις σχέσεις των ανθρώπων , για να φέρουν την ηρεμία  και τη γαλήνη παντού και να αναστέλλουν τις διεγέρσεις και την απείθεια  ή για να απαλλάξουν την κοινωνία από πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους.  

Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθω .Παρακαλώ μόνο τους φίλους που μετέχουν στην Ομάδα Εργασίας και επειδή το έργο που ανέλαβαν θα απαιτήσει ακόμη πολύ χρόνο να  επιδιώξουν κάτι πολύ ποιο εύκολο. Την έκδοση, έστω και μετά από είκοσι έξι   χρόνια   ερμηνευτικής εγκυκλίου για το ισχύον θεσμικό πλαίσιο.(Έχω προτείνει αρμοδίως αλλά εις μάτην σχετικό σχέδιο). Και να επαναφέρουν το ορθό «χωρίς» στη θέση του ανελλήνιστου «μπορεί»,  που κάποια ανόητη ή ύποπτη πέννα έβαλε στο σχετικό άρθρο του Νόμου 2071 / 92.

Αυτούσιο το άρθρο μου κατωτέρω