επετηρις του κρατικου θεραπευτηριου ψυχικων παθησεων αθηνων 1969 . η εκθεσις των πεπραγμενων του

Αποσπάσματα από την Επετηρίδα του Κρατικού Θεραπευτηρίου Ψυχικών Παθήσεων Αθηνών του  1969

Το 1970 το Δαφνί εξέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο 182 σελίδων με τίτλο: Επετηρίς του Κρατικού  Θεραπευτηρίου Ψυχικών Παθήσεων  Αθηνών 1969. Η έκθεσις των πεπραγμένων του .

Το βιβλίο  αναφερόταν στην μέχρι τότε ιστορία του νοσοκομείου , περιελάμβανε  δε και την Έκθεση των Πεπραγμένων του το έτος  1969. Τη  γενική επιμέλεια του βιβλίου είχε αναλάβει ο τότε διοικητικός υποδιευθυντής του νοσοκομείου Ιωάννης  Δάρας  ο οποίος  εργάστηκε  με υπευθυνότητα και συμπλήρωσε την έκδοση και με άλλα  στοιχεία σχετικά με την ψυχική αρρώστια  και την αντιμετώπισή της τότε, από την Πολιτεία και  την Κοινωνία.  

Αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο , που δύσκολα το βρίσκει κανείς, θα παραθέσω εδώ.

Το βιβλίο αυτό ,στο μέρος που αναφέρεται στην έκθεση  πεπραγμένων του 1969 περιέχει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία όπως π.χ. τον αριθμό των νοσηλευομένων το 1969 ( 2400) ,τον αριθμό των εργαζομένων (800), των εισόδων (1344) ,των εξόδων(1054), των ημερών νοσηλείας( 862125) ,των θανάτων (143) , την ετήσια δαπάνη σε δραχμές(63.756.000 ) και πολλά άλλα που αναδημοσιεύω εδώ.

Πέραν αυτών όμως και άλλα σημεία από τα γραφόμενα του Δάρα έχουν ενδιαφέρον  όπως:

1. Ο πρόλογος του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου ,που ήταν τότε ο επίτιμος Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Μιχαήλ Σταυροπουλος .( Με την επέλαση του Πασοκικής κομματοκρατορίας το 1981 , Πρόεδρος του Δ.Σ. διορίστηκε ο Κώστας Ντέρος , ειδικευόμενος  τότε Βοηθός του Νοσοκομείου) .

2.Το εισαγωγικό σημείωμα του Γιάννη Δάρα με αναφορά σε πρόσωπα με σημαντικό ρόλο στην όλη εξέλιξη του Νοσοκομείου( Παμπούκης ,Κούζης ,Χριστομάνος κ.α) και την πληροφορία ότι από πολύ παλιά (1922)είχε επισημανθεί η ανάγκη της εργασιοθεραπείας  ,όπως επίσης από παλιά (1936) είχαν επισημανθεί οι συνέπειες από το διπλό ρόλο  (του Νοσοκομείου και ταυτόχρονα του Ασύλου )που είχε αναλάβει από τότε το Ψυχιατρείο.

3.Η περιγραφή της «σεμνής» τελετής θεμελίωσης του 17ου Περιπτέρου με ι τις σχετικές πανηγυρικές φωτογραφίες και τις υμνωδίες προς τη Χούντα. Είναι να απορεί κανείς πως πνευματικοί άνθρωποι όπως ο Κ. Κωνσταντινίδης  με σημαντική προσφορά στην επιστήμη αλλά και στους αρρώστους κατάφεραν να εκστομίσουν ένα τόσο αποκρουστικό λόγο. Για τον εικονιζόμενο Βασίλη Κοσκινά έχω μόνο καλά λόγια να πω. Ο άνθρωπος δεν είχε καμιά ιδεολογική σχέση με τους χουντικούς. οι ιδέες του ήταν του Κέντρου . Δεν ξεχνώ ότι προσωπικά με βοήθησε ( όπως και ο Κ.Κωνσταντινίδης και εργαζόμενοι στο νοσοκομείο ),όταν ευνοούμενος της Χούντας  και του τότε αντιπροέδρου των Η.Π.Α Άνγκνιου επιδίωξε   να καταλάβει  τη θέση διευθυντή κλινικής  που κατείχα  στο Νοσοκομείο. Και  επίσης ότι πίεσε τον αείμνηστο Αντώνη Παλαιολόγο να υποβάλει υποψηφιότητα Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο απαλλάσσοντάς  τον από τα εμπόδια που του έβαζε το χουντικό καθεστώς λόγω της στάσης του στον εμφύλιο και ακόμη ότι βοήθησε τον κυνηγημένο από τη Χούντα μετέπειτα Δήμαρχο της Ελευσίνας  Μιχάλη Λεβέντη να κάνει την άσκησή του στη Κλινική μας και να πάρει την ειδικότητά του .Σημειώνω ακόμη ότι ο Βασίλης Κοσκινάς δούλευε αμέτρητες ώρες στο Νοσοκομείο από τα ξημερώματα  μέχρι το βαθύ σκοτάδι και γνώριζε τους αρρώστους πολύ καλλίτερα από πολλούς θεραπευτές τους.

Από τα πεπραγμένα της κάθε κλινικής παραθέτω ενδεικτικά τα της Β',  που Διευθυντής ήταν ο Μανώλης Λιαναντωνάκης και της  Ε΄ στην οποία Διευθυντής ήταν ο Νίκος Ρασιδάκης .Για τον Νίκο Ρασιδάκη  στην κλινική του οποίου ειδικεύτηκα και έμαθα πολλά ,σημειώνω ότι ήταν αυτός που συν τοις άλλοις οργάνωσε και ανέπτυξε την εργοθεραπεία  , έδωσε σημαίνοντα ρόλο στην κοινωνική υπηρεσία και την ψυχολογική υποστήριξη και επίσης ανέδειξε την ανάγκη και την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας της θεραπευτικής ομάδα

Στο ίδιο βιβλίο ο Ιωάννης Δάρας  ασχολείται και με τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα που σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τους Ψυχικά πάσχοντες.

Αξίζει να σημειώσουμε  εδώ σε πόσο υψηλούς τόνους  ή ιδέα της "επικινδυνότητας " του ψυχικά πάσχοντος προσώπου, άδικα και ατεκμηρίωτα, διατρέχει το κείμενο ενός ανθρώπου που παρά τις ιδέες του αυτές, ως εργαζόμενος στο Δαφνί έκανε τη δουλειά του με αφοσίωση και ευσυνειδησία  και έκανε  ό,τι μπορούσε για να βελτιώσει τη ζωή και την

τύχη των αρρώστων του Νοσοκομείου. Η άποψη της επικινδυνότητας των ψυχικά πασχόντων είχε διαβρώσει τους πάντες και έβρισκε εύκολη θεσμοθέτηση στον Ποινικό Κώδικα και την εφαρμογή των σχετικών διατάξεων . Γράφει λοιπόν ο Δάρας "....λαμβάνεται μέτρον , προς εξασφάλισιν της κοινωνίας  εκ της νοσηράς συμπεριφοράς των καταστάντων επικινδύνων συνεπεία ψυχικής νόσου ατόμων....λαμβανομένου υπ'όψιν ότι ο ψυχικώς νοσών , είναι διαρκώς επικίνδυνος εις την δημοσίαν ασφάλειαν , δέον να είπωμεν ότι η φύλαξις αυτού θα συνεχίζεται εις ολόκληρον τον βίον του.

Αξίζει επίσης να επισημάνουμε την  επιείκεια  με την οποία αντιμετωπίζει ο Νόμος τα αδικήματα, θύματα των οποίων ήταν ψυχικά πάσχοντες 

Εκτενή   αποσπάσματα   από το βιβλίο του Ιωάννη Δάρα έχω αναρτήσει παλαιότερα.